:.:.: BABICKIE FORUM INTERNETOWE :.:.:

Ignacy Rzecki · Gość

"Pisane na Syberii".

Ojczyzno nasza, ziemio ukochana w trzydziestym dziewiątym roku cała krwią zalana. Nie dość, że Polskę na pół rozebrali, jeszcze nas, Polaków, na Sybir wysłali. 10 luty 1940 rok myśmy zapamiętali (jak przyszli Sowieci, to jeszcze spaliśmy). Chorych i dzieci na sanie wsadzili i na główną stację nas powieźli. O straszna chwila, o straszna godzina, rodząca bólu swego zapomina. Ale nam owej nie zapomnieć chwili, gdy nas w wagony jak w trumny wsadzili. O żegnaj Polsko, żegnaj chato miła i ziemio, któraś nas karmiła, żegnaj słoneczko i gwiazdy złociste, my odjeżdżamy z tej Ziemi Ojczystej. Dwa dni przez Polskę myśmy jechali i tylko przez szpary w deskach wagonów Ją żegnali. W trzecim dniu sowieckie maszyny ryknęły, jakby każdego sztyletem przeszyły. Mijają doby, tygodnie mijają, kaszy i "kipiatku" nam dają. Mijamy Rosję i góry Uralu i tak jedziemy wciąż od Polski dalej. 4 marca stanęła maszyna i inna droga transportu się zaczyna. Głodnym ludziom z wagonów wysiadać kazali i dalej w tajgę odesłali. O straszna była nasza karawana "kipiatku" i chleba dawali raz z rana. Dzieci zmarznięte z sań wypadały, a na noclegach umarli zostawali. O Polsko nasza, ziemio nasza święta, gdzie Twoje Syny, gdzie Twoje Orlęta? Tutaj w Syberyjską Tajgę przyjechali..., kiedy znów Ciebie będziemy oglądali? Słoneczko złote smutno nas witało, gdy do baraku rano zaglądało. Na tych gołych pryczach leżą dzieci małe, nad nimi klęczą matki zapłakane. Tyfus okrutny wśród ludzi się szerzy i co dzień to więcej pod sosnami leży. Jesteśmy sami, straż nas opuściła, bo cóż tu będzie koło nas robiła? Świat nam zamknęły wkoło lasy, drzewa, nawet ptaszyna nam tu nie zaśpiewa. Choć przyszła wiosna, słonko zajaśniało, lecz ono wcale nas nie rozweselało. Tylko po lesie słychać głos płaczący: "O Jezu Chryste w Ogrójcu mdlejący, Polska Królowo zlituj się nad nami, nad naszą ziemią i nad Polakami. Spraw, abyśmy powrócili do Ziemi Ojczystej, błagamy Ciebie, Panienko Przeczysta

koziiiii · Gość

Słyszałem ten wiersz w tv, wstrząsający...